Vakantietje Frankrijk

Nog drie weken, net als dat je op vakantie gaat…
Zo voelt het nog wel: je knippert met je ogen of het is alweer voorbij.
Ik hoef nog maar 3 LILO lessen te geven: Aankomende week 1 en die week erna week 2 lessen.

Daarnaast hebben we nog een sportdag georganiseerd voor 900 kinderen, daar zijn we al een half jaar mee bezig. Ik sta op de dag zelf met Ellen achter de catering, speciaal toegezegd voor de twee grootste chaoten van de groep . Dan hebben we een vast plekje en hoeven we niet de hele tijd over het grote veld heen te springen. Ik heb met de voorbereidingen in de programmagroep gezeten.
Woensdag is de grote dag. Behalve wanneer het regent, want dan moeten we naar binnen verhuizen: bij zo’n tropische bui kan je niet buiten sporten. Na twee seconden ben je doorweekt. Je kan elkaar dan niet meer verstaan zelfs.

De volgende logopediestudenten komen nu ook een weekje later. Op 28 februari komen ze aan op Zanderij.
Dan hebben we de laatste week als overdrachtsweek. Het kan zijn dat we dat weekend op Galibi zitten, maar dan kunnen de nieuwe studenten mooi even rustig wennen zonder ons .
In principe kan de overdracht in een dag gedaan zijn, misschien kunnen we ze nog een buurthuis en een school laten zien, dat zou wel leuk zijn.
Dan hebben we de rest van de tijd voor afscheid nemen…
Waarschijnlijk (en voor de nieuwe studenten: schrik niet) moet iedereen dan wel even janken. Ik heb hier nog niemand niet zien huilen, elke week is het wel een keertje raak. Vooral in het begin toen we hier zaten.
Zelfs de meest nuchtere mensen die zich niet snel laten gaan, heb ik zien huilen.
Zo op jezelf aangewezen in een vreemd land doet wel veel met je!
Ik heb hier persoonlijk meer geleerd dan logopedisch inhoudelijk, maar dat wist ik van tevoren al.
Ik hoop echt dat ik veel van die geleerde dingen straks ook in Nederland kan toepassen.
Ik vind het bijvoorbeeld moeilijk om grenzen aan te geven, dat heb ik hier wel geleerd te doen.

Johanneke heeft met zichzelf afgesproken dat ze vanaf nu tegen iedereen uit Nederland die ze spreekt ‘tot ziens’ mag zeggen. Dat vind ik wel een mooi plan.

Tot ziens! (oftewel: mi o si yu, ja dat heb ik ook geleerd, dus als ik thuis Sranan uitdrukkingen gebruik, let er maar niet op, gaat vanzelf weer over )

Bigi brasa, Laura