Blanche Marie

Vrijdag zijn we ’s ochtends vertrokken naar de Blanche Marie Vallen.
We zijn met zijn zessen (4 meiden + gids + driver).
Het is 14 uur rijden (vakantie Nederland – Italië) over een slechte weg want het heeft geregend. Gelukkig rijden we in kleine stukjes.
De eerste avond komen we aan in Witagron, een indianendorp waar we gaan slapen.
De volgende ochtend rijden we door naar Apoera…maar komen daar niet aan…

Halverwege nemen we namelijk een pauze, in een jagerkamp. De jagers zijn allemaal rijke mannen uit Paramaribo (bijvoorbeeld de directeur van de Borgoe fabriek – de Grolsch uit Suriname). Ze doen een voorstel: wij blijven daar slapen, in plaats van Apoera en gaan mee jagen vannacht.
Ze gaan zelf nog wel even naar Apoera om spullen te halen (een dierenexporteur moet een paar grote slangen en schildpadden halen, die liggen later gewoon bij ons in de auto…).
Wij gaan ook mee want we willen Apoera nog wel zien!
Daarna gaan we jagen. Hebben we dat ook weer eens meegemaakt…

Om 2 uur ’s nachts zijn we weer op het kamp. Onze hangmatten zijn al opgehangen (galant hé) en om 4:00 liggen Elisabeth en ik in ons nest. Om 6:00 volgt Anouk en Anita is helemaal niet gaan slapen.
Om 8:00 ben ik alweer wakker. Ik heb geen zin om weer te gaan slapen dus ik ga lekker in de sula zwemmen voor het kamp. Even later komen Elisabeth en Anouk ook in het water.
Om 10:00 vertrekken we richting Blanche Marie.

Om 14:00 komen we aan op Blanche Marie. We rusten even (ik heb een tweepersoonsbed mét vering – LUXE!! De normale bedden zijn hier een dun matrasje op houten planken).
Daarna lopen we richting de Blanche Marie vallen.

En mooi!!! Super. Een hele grote waterval en een aantal kleine valletjes, die samenkomen in een grote sula. Er is niet veel water, het beste seizoen is in juni, maar het is alsnog mooi.
We zwemmen tot het einde van de middag. Dan gaan we weer naar ons huisje.
Daar bakken we patat. Na het eten zijn we zo moe dat we maar niet meer op jaguar jacht gaan, (het stikt hier van de jaguars).

De volgende ochtend zijn we er om 7:00 uit, alles weer opruimen en inpakken!
De gids zegt tegen mij: “Laura, wil je iets goeds doen voor de wereld? Voer deze bananen dan even aan de ara’s, ze zijn je eeuwig dankbaar.”
Okeej… Moet ik ze nog pellen dan? Nee hoor, dat doen ze zelf.
Dus ik bedenk hoe ik die bananen op z’n veiligst aan de ara’s bezorg zonder een vinger kwijt te raken... No span, ze pakken de banaan gewoon voorzichtig met hun snavel.
Wel jammer dat daar geen foto’s van zijn!

Om 8:00 vertrekken we weer richting Paramaribo. De weg is extreem slecht, vol kuilen en hobbels en gaten en slipmogelijkheden en opdekopslaandeautogevaren enzo.
Eigenlijk rijden we door een hoop modder 14 uur lang, blégh!
Maarja je moet er wat voor over hebben…

En ja hoor, liggen we te slapen, ligt er een jaguar op de weg. Dus die hebben we niet gezien. De tweede zag Anouk.
Anita en Elisabeth zagen hem net het bos inspringen.
Ik lag natuurlijk net te slapen (voor zover dat gaat als je om de twee seconden de lucht invliegt over een hobbel). Zegt Anouk: nu hebben we toch nog een jaguar gezien! We??
Sinds wanneer praat zij in koninklijk meervoud…jammer dat ook die niet op de foto staat trouwens!

Om 21:00 komen we aan op Saron. Iedereen wil weten hoe het is geweest, dus onze verhalen komen los. Daarna wilden we weten hoe het op Saron was geweest: nog bijzonderheden gebeurt?
En ja hoor, Gerdiene is vandaag gevallen op straat. Ze was er op dat moment heel slecht aan toe maar op het moment dat ik dit typ springt ze weer gewoon rond!
Johanneke en zij hebben nog een poosje in het ziekenhuis gezeten en zijn daarna gewoon doorgegaan met het werk.

Verder ronden we de scriptie af met de laatste puntjes feedback en zorgen we ervoor dat het Kleuter LILO programma straks klaarligt om te gebruiken.
En verder…zal dit het laatste weblog stukje zijn! Misschien nog 1tje op 2 februari, als ik net ben aangekomen. Dikke onzin eigenlijk want dan zie ik toch wel weer iedereen in Nederland :).

Tot volgende week!

Bigi brasa Laura