Gezond leven is oké! Doe je met ons mee?

Dit was onze slogan voor de sportdag! Hier hebben we nou maanden naar toegeleefd. Het is maar goed dat jullie daar in Nederland niet hebben gezien hoe vreselijk gestresst we waren, vanaf een week voor de sportdag. Ik ben maandagochtend met Ellen nog langs de brandweer gegaan, om vrijwilligers te regelen die groepjes kinderen en spelletjes gaan begeleiden.
We moesten onze telefoonnummers op een whiteboard schrijven, achter onze namen.
Voor ons waren Johanneke, Linda en Elisabeth al bij de brandweer geweest.
We zagen hun telefoonnummers al op het bord staan. Toen zag ik dat ze elkaars telefoonnummer hadden opgeschreven!
De brandweermannen hadden dikke lol omdat ze nu de telefoonnummers van stagiaires hebben, maar ik had dikke lol omdat we niet eens onze eigen nummers opschreven.
Natuurlijk heb ik het nummer van het SPH huis opgeschreven en Ellen die van het Logopedie huis.
Thuis kwam ik erachter dat Ellen de grap niet eens snapte en dat ze dacht dat ze haar eigen nummer aan het opschrijven was… 

Dinsdag heb ik zelf een LILO les gegeven omdat Marike van de pabo op trip was, en al zeg ik het zelf, de les ging goed. Aan het einde van de les kwamen er allemaal kinderen naar mij toe om iets te vertellen (“Ik heb u bij mijn huis gezien juf!”, “Juf, ik ben in augustus jarig!”). Dat hadden ze de eerdere lessen nog niet gedaan, dus dat was wel weer eens leuk.
Op deze school mogen de kinderen trouwens niet geslagen worden, als de directrice merkt dat een leerkracht een kind slaat, wordt diegene ontslagen. Het is wel een uitzonderlijke school wat dat betreft, maar de groepen zijn wel groot. Ik heb bijvoorbeeld lesgegeven aan 35 kinderen.

‘s Middags hebben we hard aan de laatste voorbereidingen van de sportdag gewerkt.
’s Avonds hadden we een spoedoverleg, met de laatste veranderingen voor de sportdag.
Sommige taken waren veranderd. Ik sta nog steeds bij de catering maar samen met Mathilde. Zij spreekt alleen Engels, dus ik was erg benieuwd hoe dat zou gaan…

Woensdagochtend om 4:50 ging de wekker en om 5:50 zat ik met Jolanda in de taxi om spullen naar het sportveld te brengen. We hebben met de hele organisatie de velden opgebouwd. Om 8:30 kwamen de kinderen binnen. Er werden zo’n 850 kinderen verwacht, dus we zagen al een zootje ongeregeld voor ons.
Maar de rekruten van de brandweer hadden de groepjes keurig in het gelid! Ook als ze de straat over moesten steken (de kinderen kwamen lopend vanaf school naar de sportvelden) hielden de rekruten het verkeer tegen. Ideaal!

We begonnen met ochtendgymnastiek. Ik weet niet wie het nummer van Superman kent? Het is een erg leuk bewegingsnummer voor kinderen (en een beetje voor de organisatie die natuurlijk het lied al vaker gedraaid had op Saron ).
Daarna begonnen de spelletjes. Ik heb met Mathilde alle pauze pakketten geregeld, voor elk kind en elke vrijwilliger een flesje water en een broodje.
Mathilde is de vrouw van Sjoerd met wie ik weleens het binnenland in ben geweest. Ze had haar baby Rosa bij zich, een meisje van 4 maand.
Ik merkte dat mijn Engels nog behoorlijk op peil is, dus we hadden wel wat te kwebben onder het werk. Ik zag ook toevallig dat de auto van de stichting achter onze stand stond.
Dus ik vroeg aan Rodney of hij de pauze pakketten wilde rondbrengen met de auto. Ja hoor, geregeld.

Daarna kwam Ellen naar mij toe: hun spel liep in de mist. Ze wilden het kinderboekenfestivallied aan de kinderen leren (met het nieuwe couplet van 2007, gemaakt door mijn huisgenoten ) maar de kinderen wilden niet zingen. Of ik even wilde helpen.
Ik heb toen met Anouk de kinderen het lied laten zingen en het een beetje levendiger gemaakt met bewegingen. Dat ging heel goed, ik was vet trots op mezelf: zomaar een spel gered haha!
Later heb ik met Ellen het spel gedaan: toen ging het echt rampzalig. Alles wat Ellen bedenkt vind ik chaotisch en kan ik niet op inspelen. Alles wat ik bedenk vind zij chaotisch en kan zij niet op inspelen. WAAAH! Ondertussen verbrandde ik in de zon (sorry mam niet ingesmeerd) en had de catering hulp nodig want Anouk was het veld op.
Toen heb ik Gerdiene van de tijdsbewaking geplukt (dat deed ze samen met Marike) en ben verder gegaan met de catering. Ik dacht: als zij maar één ronde overneemt kan ik even in de schaduw. Dat bleek alweer de laatste ronde te zijn, zo snel ging de dag.

Daarna hebben we met alle kinderen het kinderboekenfestivallied gezongen, diploma’s uitgedeeld en zijn de kinderen met hun begeleiders terug naar school gegaan.
Het liep gesmeerd, de brandweer brengt een hele hoop structuur! Iedereen in het gelid en goed luisteren. Natuurlijk helemaal naar iemand in uniform. Ja de brandweer was in uniform.
We hebben met zijn allen de velden opgeruimd, groepsfoto’s gemaakt en de brandweer bedankt.
Ik ben met Jolanda en Rodney in de auto terug naar Saron gereden met al onze spullen.
Het ging zo snel voorbij! Alle werk van vier maanden weg. Maar de dag stond er wel!

De kinderen hebben altijd school van 8:00 tot 13:00, ’s middags zijn ze vrij in verband met de warmte (vergelijk het met het tropenrooster als het in Nederland zo warm is). Vandaar dat de sportdag ook ’s middags allang was afgelopen. We zaten op Saron met zijn allen moe te wezen. Iedereen sprong om de beurt onder de douche. Ik heb zelf ook nog ff siësta gehouden.
’s Avonds at iedereen ergens anders. Ik at zelf thuis met Anne, Jolanda, Johanneke, Gerdiene en Ellen. We hebben nasi en bami gehaald, lekker makkelijk.
Ik moest echt nog even een domme tekening maken over Ellen en mij met de sportdag (Ellen: “waarom sta ik altijd op die spotprenten van jou!!”). Jolanda en Anne moesten er ook erg om lachen en hebben hem even aangevuld. Nu gaat Jolanda hem in haar plakboek plakken…zo raak ik dus altijd mijn tekeningen kwijt hé. Die anderen zijn ook al ingepikt. Nou ik maak zo een nieuwe hoor haha!

Ik heb nu wel erg spierpijn, ik verdenk de sportdag hiervan…
Ik ga vrijdag naar de Blanche Marie vallen en kom maandag terug.
Daarna kan ik zeggen: tot volgende week!

Bigi brasa, Laura