Sulalalalala!

Ik ben vanaf nu fan van sula’s. Een sula is een stroomversnelling of een waterval. Allebei zijn ze heerlijk om in te liggen of onder te staan.
Zondag vorige week, ging ik met de stichting het binnenland in, voor het project kindvriendelijke scholen.
We logeerden drie dagen op…Isadou!!! Daar was ik ook al geweest toen ik naar JawJaw ging, en wat nog grappiger was: ik sliep in precies hetzelfde hutje als toen! Alleen die deelde ik toen met vier personen (iedereen een bed), nu met zijn zevenen…(twee per bed haha!).
Ik heb het bed gedeeld met Anita. ’s Nachts lig je soms bovenop elkaar maar voor de rest is het bed best wel tweepersoons dus je hebt wel ruimte om te slapen…

Maandag om 7:00 zaten we al in de korjaal op weg naar de binnenlandse dorpjes. We zetten iedereen bij zijn eigen dorp af. Ik ging met tante Nettie naar Dan (zeg: dang). Tante Nettie is de vriendin van Yvonne Caprino (directeur van de stichting) en zij ging mee voor de gezelligheid. Ze kon me mooi helpen maandag! Ik heb geobserveerd in de klassen op de school en daarna de intervisie geleid. Er is maar één leerkracht die echt iets met de training gedaan heeft, de rest viel wel een beetje tegen. Maar ze zijn wel in ontwikkeling en alles heeft tijd nodig.

Terug in Isadou heb ik de rest van de middag met Linda in de sula gelegen.
Toen ik tegen Linda zei dat er kaaimannen zwemmen wilde ze het water uit, dus toen hebben we de douche maar weer opgezocht. Douche deed het niet. Nou dan maar in de sula mn haren wassen! Daarna hebben we een panji gekocht, home made door een inwoonster van Jawjaw: Selientje. Panji’s zijn grote doeken die gebruikt worden als rok, jurk, zwemkleding, alles eigenlijk. Op mijn panji staan ook twee woorden: oema (= vrouw) en djende (=hoop).
Wanhopige vrouw dus, dacht ik (ja ik kom niet voor niks van de VBG44, sorry huisgenootjes hihi). Maar dat bleek dus niet zo te zijn. Ik ben nu een vrouw van hoop.

Ik wist niet precies hoe ik hem op z’n Surinaams draag, dus heeft Yvonne Caprino me even geholpen. Toen hoorde ik tante Nettie op de achtergrond: “Dat figuurtje! Dat is voor mij lang geleden…” Ahum ahum. Ik was het niet helemaal mee eens maar ja.
We krijgen hier trouwens allemaal Surinaamse vreetzooi, maar wel lekker. Ik vond de cake met chocola en rum het lekkerst! Die gaan we echt nog een keer eten hier!
Maandagavond vroeg Yvonne me hoe de panji zat (ik had m nog steeds om natuurlijk).
Toen heb ik heel lang met haar gepraat. Aan het eind van de avond kreeg ik een bigi brasa van haar, schattig hé? Toen hebben we met z’n allen nog Surinaamse liedjes gezongen. Ik zing nu dus de hele dag Surinaamse liedjes (huisgenoten bereid u voor).

Dinsdag om 7:00 zat ik alleen met tante Nettie, Anita en Marja in de korjaal. We hadden een (hele dure) speciale korjaal omdat we over een supergevaarlijke sula moeten varen om in Duwatra te komen. Marja zei dat we onze bikini aan moesten trekken omdat we na Duwatra naar Bakaboto zouden varen, daar konden we dan nog zwemmen voor we naar Pokigron gingen (daar verzamelden we om weer naar Paramaribo te vertrekken).
Dus wij in bikini in de korjaal om 7:00. Komen we een drie kwartier later aan bij de Sula, moeten we toch nog uitstappen omdat het te gevaarlijk is. Terwijl de bootsman de korjaal over de sula leidt, klauteren wij over de rotsen naar de andere kant waar we weer worden opgevangen door de boot.
Het was echt een survival. Op een gegeven moment hadden we allemaal de schoenen uitgedaan en ik had mijn rok uitgetrokken omdat die ook nat ging worden. Bovendien had ik mijn eigen tas en een tasje van Marja. Al deze spullen gooiden Marja en ik constant over, zodra één van ons op een andere rots was aanbeland. Marja is trouwens ook een vrouw van de stichting, zij is heel lang directeur geweest van een of andere hoge stichting en werkt nu voor Unicef.

Uiteindelijk zijn we in Duwatra beland. Daar ging ik met tante Nettie een klas in. Anita en Marja gingen naar een andere klas. Ik heb een heel gesprek met een leerkracht gehad, het was echt heel interessant! Ze heeft de klas in groepjes gedeeld, dat werkt nu heel goed. De kinderen helpen elkaar en leren samen te werken. Ze praat wel veel Saramaccaans met de kinderen, want ze zitten in de eerste klas (groep 3) en hebben hiervoor nog nooit Nederlands gesproken of gehoord omdat ze geen kleuterschool hebben. Er waren een heleboel positieve veranderingen in die klas, die ik op de andere school nog niet had gezien.
Daarna zocht ik Marja en Anita op, die hadden nog even een gesprek met het schoolhoofd.
Snel gingen we weer naar de korjaal om naar Bakaboto te varen.

We hebben met zijn vieren een uur in de sula bij Bakaboto gelegen. Het is echt een afgesloten stukje oerwoud met een stroomversnelling en, zo lijkt het, een privé vijver. Net een paradijsje!
Daarna moesten we weer terug. We hebben geeneens de moeite gedaan om de kleren weer aan te trekken, wel ons goed ingesmeerd want op de korjaal gaat alles natuurlijk twee keer zo snel qua verbranding.
We gingen de gevaarlijke sula weer te voet over, maar de korjaal kwam maar niet. Anita en ik zijn maar in het water gaan liggen op een plek waar geen stroming was, om te wachten op de korjaal. Net toen we ongerust werden, zagen we hem aankomen.
Voor hetzelfde geld was hij gekapseisd!
Daarna kwamen we aan in Pokigron. Snel de kleren weer en wat gegeten (rijst, kip en bonen – dat hoef ik thuis echt niet meer want dat eten we hier echt te vaak).

Daarna met de bus naar Paramaribo. De bauxietweg was afschuwelijk, het had natuurlijk weer eens geregend. Dan is het een grote modderpoel. Rijdt daar dan maar eens doorheen, een paar uur lang. Je wordt compleet geshaket! Ik werd wakker omdat ik een meter de lucht in vloog, zo groot zijn die hobbels.
Thuis gekomen gingen we maar weer uit eten. Alleen Anne en Jolanda gingen niet mee, voor de rest waren we met zijn negenen. Om half elf lag ik alweer in bed. Ik heb wel een hele stapel was liggen haha! Goed, dat doe ik morgen wel…

Bigi Brasa Laura