Srefidensi Dei (= onafhankelijkheidsdag)

Zaterdag 25 november, onafhankelijkheidsdag!!! Vorig jaar was onze (nu feestende en kiezers bedankende) premier aanwezig, omdat de onafhankelijkheid toen 30 jaar oud was. Dit jaar was het feest kleiner. Maar alsnog leuk om mee te maken!
Om 8 uur zaten we in een busje, op weg naar het onafhankelijkheidsplein.
Halverwege stapten de ouders van Johanneke ook in, heel toevallig!

We liepen naar het plein toe. Onderweg werden we aangesproken door twee jongens die vroegen hoe het gaat (faj go), dus ik zei: ‘Aj go bun’. Daar gingen ze op in en kletsten me toch een end weg in het Sranan! Ik zei: ‘ho, niet zo snel, ik volg er niks van!’ Toen zei een jongen: zeg maar ‘aj’ (dat betekent ‘ja’). Dus nu heb ik ja gezegd op weet ik veel wat...
Bij het plein was het nog erg rustig. Later werd het drukker, heel Paramaribo loopt dan door één straat, best druk haha! Marcha en Merughia (de mensen die bij ons op het terrein wonen) waren ook met ons mee. Merughia zag er supermooi uit! We hebben er wel foto’s van gemaakt.

Een poosje later kwam er vanalles op het veld staan marcheren. Ik wilde met een militair op de foto maar durfde niet zo goed, dus heeft Tea wat voor me geregeld, haha! Niet dat ik er erg charmant opsta ofzo, dus ik zet ‘m niet op Internet hoor! De president kwam ook nog langs. Met twee kleerkasten achter zich, de lijfwachten. Soms zeg je weleens wat Nederlands, dat ook echt Nederlands is, waardoor veel Surinamers niet doorhebben wat je bedoelt of er juist erg om moeten lachen. Zoals Ellen bijvoorbeeld ‘liegbeest’ riep tijdens een sketch op trainingsweekend (alle Surinamers lagen dubbel van het lachen, Yvonne Caprino het hardst). Zo moesten de mensen achter mij lachen toen ik ‘Mega wat een kleerkasten’ zei over die lijfwachten. Weet ik dat ook weer... geen Surinaams woord dus. Maar ze snapten het wel.

Na een poosje (we stonden er al drie uur) waren we het een beetje zat. Toen zijn we naar een terrasje gegaan. Johanneke ging later die dag haar ouders naar Zanderij brengen, zij vliegen weer naar Nederland.
In het SPH huis lagen ze na thuiskomst uit de stad te slapen, want ze hadden ‘perongeluk’ een nacht overgeslagen (lees: het uitgaan was een beetje uitgelopen tot half 7 ‘s ochtends, niet echt de planning).

De rest van de dag speel ik Skip-Bo (leuk spel) met de Pabo-ers Marike en Wilke, luister ik naar Surinaamse muziek en overleg over het eten met de SPHers die niet slapen, klets met Theo over Nederland (ze komen in Mei naar Nederland voor drie weken!) en ga eten halen bij Wolly’s met nog wat mensen. Tenminste, dat was de bedoeling, maar Wolly’s is dicht… Dus rijden we door naar de mcdonalds, hmmm!

Trouwens, ook als het regent, roepen de mannen naar je: ‘lekker weertje schatje?’.
Gerdiene en ik fietsten terug van het buurthuis, het regende inmiddels niet meer, maar de plassen lagen al uitgebreid op de straten. Dus elke keer als er een auto aankwam, wachtten we even voor de plas, zodat we niet helemaal nat zouden worden. Je moet je voorstellen: het lijkt echt wel een halve overstroming. Ik fietste voorop, dus ik moest de plassen even testen. De laatste plas was echt de topper: tot mijn knieën in het water, terwijl ik op de fiets zat! Mega goor dus. Je wilt niet weten wat er voor bacteriën in zo’n plas zwemmen...
Thuis meteen onder de douche!

Bigi brasa Laura